In Den Haag werd oud-Hagenees Woody Brunings (85) uit Sneek vlak voor de jaarwisseling onderscheiden als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. De eer viel hem te beurt wegens onder meer zijn verdiensten voor de indorock vanaf de jaren vijftig. ,,Vreselijk woord, indorock. Wij waren helemaal niet met afkomst bezig. We waren gewoon rock-’n-roll.”
,,Ik ben Gibson-freak.” Woody Brunings waarschuwt maar vast. Hij heeft een stuk of vijftien gitaren. Allemaal Gibsons en een paar Fenders. De meeste elektrisch maar ook een akoestische Gibson model Gospel. De verslaggever kan er niet van afblijven, ook al ontbreekt er een snaar. ,,Hoor eens”, verzucht Woody. ,,Wat een geluid. Heb ik járen niet op gespeeld.”
Op het toilet hangt een verjaardagskaart van vorig jaar februari, toen hij 85 werd. ‘You totally rock, Woody’, staat erop. Dat lijkt een adequate samenvatting van de krasse gitarist en zanger van verschillende bands uit het Haagse poprockcircuit. Op zijn computer laat hij een paar opnames zien van recente optredens in café De Zwarte Ruiter aan de Grote Markt in Den Haag, waar het in 1959 allemaal begon toen het nog La Gaité heette. ,,Moet je kijken: keurige ladies die ons al jaren trouw volgen. Léúk! Heel gezellig.”
Zo trad hij met The Crazy Rockers verschillende keren op met Golden Earring-bassist Rinus Gerritsen, en ook Erwin Java (Cuby + Blizzards, Wild Romance), Frans van Zoest (‘Spike’ van Di-rect), Jan Akkerman, en ‘popprofessor’ Leo Blokhuis. Hij mag dan na zijn actieve muzikale carrière het doctoraal Duitse taal en cultuur behaald hebben en 35 jaar leraar Duits geweest zijn op de Commerciële Economische Scholengemeenschap, het latere Middelsee College en Friesland College, in Leeuwarden, de muziek staat nog altijd op nummer 1. ,,Heet dat tegenwoordig Firda? Tjongejonge… Alles verdwijnt. Behalve The Crazy Rockers. Na het overlijden van Sydney heb ik de band altijd bij elkaar weten te houden.”
Jonge immigranten
Daarom werd hij dan ook geridderd. In poppodium Het Paard in Den Haag kreeg hij de versierselen 29 december opgespeld door burgemeester Jan van Zanen. Wegens zijn decennia aan verdiensten voor de zogeheten indorock. ,,We hebben na de uitreiking een uur en drie kwartier gespeeld. Het publiek brak de tent zowat af. Ze wilden bijna 112 bellen om ons te laten stoppen. Gitarist Eddy Chatelin, hij is tachtig jaar en niet de allerfriste meer, vroeg steeds: hoe lang nog?”
Met de inmiddels overleden Sydney Rampersad en Pim Veeren, Harry Berg en Eddy Chatelin – op dezelfde avond geridderd – vormde Woody in de jaren vijftig The Crazy Rockers. Het was de tijd van de Tielman Brothers, van The Black Dynamites, The Black Magics, Electric Johnny and his Skyrockets en al die andere rock-’n-rollbandjes van jonge immigranten uit Nederlands-Indië, de Molukken, de Antillen en Suriname. ,,Gitaar spelen konden we allemaal. De gitaar was the poor man’s instrument : er was geen geld voor een piano. Ik was in 1953 naar Nederland gestuurd omdat ik moest gaan studeren. Nou, daar kwam het niet van. Na de middelbare school begon het flierefluiten. Gelukkig heb ik het later wel weer opgepakt.”
Wrijvingen
Sinds dat eerste optreden in La Gaité ging het hard met The Crazy Rockers. Er waren tournees door Scandinavië, Duitsland en Indonesië. ,,We speelden zes, zeven dagen in de week. Geen gigs van een uurtje, maar van negen tot kwart over drie. En verplicht om twaalf uur: showtime. Gitaren de lucht in, gitaar vanuit je nek spelen. De bandjes werden in West-Duitsland daarom Indonesische Schaukapelle genoemd.”
,,We speelden vooral covers, zoals de meeste bandjes in de fifties . In 1965 zijn we met touren gestopt. Het is niet vol te houden. Er ontstaan natuurlijk ook wrijvingen. Logisch: jonge jongens dag in dat uit met elkaar samen, sommigen krijgen sterallures, toestanden. Je snapt wel hoe dat ging. Enfin, Sydney kreeg een meisje van wie de ouders in de hotelbusiness zaten. Je voelt het al aan: Sydney werd horecaman. Hij begon in Hotel Reiss in Wiesbaden. Toen kregen we een nieuwe drummer: Boy Brostowski, een Hagenees uit Leeuwarden. Je moet verplicht Hagenees zijn bij The Crazy Rockers. Haha. Boy heeft de band verlaten en nu hebben we een Friese Koreaan, Wopke van der Molen.”
Hoewel The Crazy Rockers af en toe nog samen speelden, gingen de jongens ook hun eigen weg. Woody speelde heel lang samen met bassist Pim Veeren bij The Residents en met leadgitarist Harry Berg speelde hij in Liberty. ,,Flowerpowermuziek. Ik mag wel zeggen: dat was de mooiste tijd van mijn muzikale leven. We speelden veel Eagles, Crosby, Stills, Nash & Young, Doobie Brothers, dat werk. Maatschappijkritische teksten, protestsongs. Dat vond ik geweldig. Vind je het trouwens erg als ik over mezelf vertel? Ik heb een hekel aan opschepperij.”
Geboren op Saba
Woody is in 1938 op Saba geboren uit Surinaamse ouders en groeide op in Suriname. ,,Ik voel me puur Sranangmang .”
The Crazy Rockers bestond dus uit twee Surinamers, een Nederlander en twee Indische jongens. ,,Wij zijn een voorbeeld van hoe diverse culturen ondanks alle verschillen, goede en minder goede eigenschappen, na 65 jaar nog steeds elkaar weten te respecteren. Daar kunnen de inclusiviteitsgoeroes een voorbeeld aan nemen toch?”
Toch wordt het indorock genoemd. ,,Wij vonden dat een vreselijke woord, indorock! Wij waren helemaal niet met afkomst bezig. We waren gewoon rock-’n-roll. Wij dachten niet aan identiteit, we waren alleen maar met muziek bezig. Waarom moet je dat nou weer in afkomst of identiteit stoppen.”
De term indorock is dan ook van veel later datum dan de hoogtijdagen van The Crazy Rockers, The Tielman Brothers en al die anderen, die als wegbereiders gelden voor de Haagse beatgeneratie met bands als Q65, Golden Earring, Shocking Blue en ZZ en De Maskers. ,,In 1981 organiseerden Leon Donnars en Willem van Deusekom een concert in de Houtrust Hallen. Allemaal bandjes uit de jaren vijftig en zestig. Ze rekenden op drieduizend bezoekers. Weet je hoeveel er kwamen? Zesduizend. Rock & Roll Revival, stond op de aankondiging. Wacht, ik bel Leon Donnars even op, dat kan ik mijn mond even houden. Eens kijken of hij al wakker is.”
,,Dag Donnars, met Brunings. Ik zit middenin een interview. Wie heeft de naam indorock bedacht? … Alleen Piet Muys? … Het was toch in jouw radioprogramma? … Wie was de derde die erbij was? … Peter Riethof. Oh ja. Wacht, ik geef hem zelf wel even.”
Leon Donnars is een cultfiguur in Den Haag. Hij is oprichter van de Stichting Indorock en is een wandelende indorock-encyclopedie. In geoliede Haagse tongval legt hij aan de telefoon uit waarom de naam indorock is bedacht. ,,Alles hep een naampie. Wij zijn platenverzamelaars en met alleen rock-’n-roll ben je er niet. Als je bij de platenzaak naar Nederlandse rock-’n-roll vroeg, kwamen ze met Peter Koelewijn aan. Dan kreeg je echt Jumping Jewels niet. Piet Muys is in 1975 of ‘76 op de naam indorock gekomen. Jaren later gingen ze overal indorock op zetten als er iemand met een kleurtje op stond. Indorock werd een verdienmodel.”
In 1990 kwam de indorockdocumentaire Rockin’ Ramona uit. Naar aanleiding daarvan maakte hij met Donnars vier jaar lang het programma Van indorock tot Nederpop op de lokale Radio Lokatel. Woody neemt nog even afscheid. ,,Oké pik, we bellen nog. … Ja natuurlijk heeft hij koffie en een koek gekregen. En hij kan ook nog wel whisky krijgen.”
Dan, tegen de verslaggever. ,,Een ruige Hagenees: het hart op de juiste plek en een grote bek.”
Goed dat hij Rockin’ Ramona noemde. Die is op YouTube te vinden, laat Woody zien. Veel zwart-witbeelden van rockers van het eerste uur. Hij blijkt geweldig te kunnen zingen. We zien Unchained Melody , waarbij hij in niets onderdoet voor The Righteous Brothers, en een Elvis-cover waarbij je goed moet luisteren om te horen dat het niet Elvis is die het zingt.
Dan: ,,Sst, moet je horen…”
Na een paar maten drumintro komt de gitaar erin. ,,Dít is indorock. Maar het heeft niks met kleur te maken!”
Daarom is hij blij dat Rinus Gerritsen, Spike en Jan Akkerman onder de aanvragers van zijn ridderorde zijn. ,,Rockers weten rockers te waarderen en te eren. Die kijken niet naar afkomst. Of je nu uit de Molukken of Timboektoe komt, elk mens is gelijk. Leon Donnars heeft dat ook meegemaakt. Die werd gekleineerd als ‘dat loodgietertje uit de Schilderswijk’. En in Indonesië zeggen ze ‘tutup’, mondje dicht, maar ik doe daar niet aan mee. Ik vind het belangrijk om hierover te praten.”
Clean is onze sound
Kenmerkend voor de sound is het ontbreken van geluidsvervorming. ,, Boosters , distortion , wij vonden dat vreselijk. Wij speelden clean : gitaar, snoer, versterker. Verder niks. Geen effectpedalen. Dat was onze sound.”
Daarbij kwam de emotie. ,,Wij hadden het authentieke, de big bluff , een performance . Wijdbeens op het podium, boos kijken. Een stoere uitstraling. Dan had je nog de Molukkers, The Black Magics bijvoorbeeld, die droegen ook nog een heel nare geschiedenis met zich mee. Op het podium kwam dat er allemaal uit.”
Nog altijd wordt de indorocksound uit de begintijd gespeeld door nieuwe muzikanten – het is immers een verdienmodel geworden. ,,Dat kán helemaal niet. Het is een tijdsbeeld. Patat kostte een kwartje. Wij waren op het juiste moment op de juiste plek, vlak na de oorlog. Rock-’n-roll was een jeugdcultuur die tegen het establishment schopte. Buaya’s waren wij, ‘boefjes’ in het Maleis. Nozems. We spraken Petjoh onder elkaar, de mengtaal van Maleis, Bahassa en Nederlands.”
,,Wij speelden op Höffner-gitaartjes, niet te pruimen dat geluid. Sydney heeft die later allemaal ingeruild voor Gibsons. Sommige apparatuur is nog steeds niet afbetaald, haha. Wij gingen op de fiets naar onze gigs . Eddy zat achterop met een 25 Watt-versterkertje op schoot en gitaar op rug. Ik voorop met gitaar op de rug. We konden voor geen meter spelen. Wat we hoofdzakelijk deden was over de vloer rollen en de boel op stelten zetten. Performance, daar ging het om. En dat hoorde je allemaal terug in onze muziek.”
In september zag hij nog zo’n bandje spelen op de Tong Tong Fair – Woody noemt het, rockrebel die hij nog altijd is, gewoon nog de Pasar Malam, zoals vroeger. Derde generatie indorock die de eerste generatie nadeed. ,,’Jullie spelen beter dan wij toen’, zei ik tegen ze. Technisch was alles in orde. Wij hadden valse noten ertussen en sloegen akkoorden over. Maar toch was het niet zoals het was. Het tijdsbeeld vroeg om intuïtieve rock-’n-roll. Onze performance was niet gespeeld, maar authentiek.”
Op 8 maart treedt Woody Brunings op bij het muziekcollege ‘Van indorock tot Haagse beat’ van Leo Blokhuis in de Noorderkerkzaal in Sneek.
